Σήμερα ήμουν εκτός Αθήνας (τώρα είμαι και εκτός εαυτού) κι έτσι δεν μπόρεσα να είμαι στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Είδα, λοιπόν, στις ειδήσεις ότι μαζεύτηκαν (αραιά αραιά, να φαινόμαστε καμιά δεκαριά) μόλις τρεις χιλιάδες άτομα. Μην πει κανείς ότι ήταν πολλά, ήταν ελάχιστα, για την κινητοποίηση που προηγήθηκε, τα άπειρα sms, τις αλληλοειδοποιήσεις στο διαδίκτυο και στα blogs, τις δημοσιεύσεις στον ημερήσιο τύπο και τις αναφορές στο ραδιόφωνο, ακόμα και την (αδιάφορη σε ό,τι δεν έχουν διοργανώσει οι διάφορες μεγαλο-φιλάνθρωπες κυρίες, ή η ίδια) τηλεόραση. Αντίθετα, αν διαβάσετε στα ΝΕΑ Σ/Κ 1750 άτομα το Σάββατο αμέσως μετά τη φωτιά ανέβηκαν στο Μον Παρνές για να παίξ0υν στο καζίνο....
Φαίνεται ότι το μαύρο (μας το χάλι) που επικράτησε στις φωτογραφίες και τις οθόνες, δεν ήταν ικανό να μας σηκώσει από τις πολυθρόνες μας, τους καναπέδες μας, τις ξαπλώστρες (και τις ψάθες) στις παραλίες. Μπορεί μόνο να μας κάνει να φρίττουμε διαβάζοντας και επικοινωνώντας. Η πανίδα και η χλωρίδα που καταστράφηκε δεν μπορεί να μας κάνει να αγωνιστούμε για αυτή. Μπορεί να μας αγγίξει μόνο ως αισθητικό ερέθισμα (το καημένο το ελαφάκι!). Κι έτσι αισθάνομαι ότι η ιερή αγανάκτηση του πραγματικά αριστερού Αναγνωστάκη
….Φτάνει πια αυτές οι μέρες που μας κούρασαν τόσο
(Οδυνηρές παραστάσεις άυλων οραμάτων)
Φτάνει πια η γαλάζια αιθρία του Αιγαίου με τα
ποιήματα που ταξιδεύουν σ’ ασήμαντα νησιά
για να ξυπνήσουν την ευαισθησία μας
Τα κορίτσια που ερωτεύονται την ίδια τους μορφή
στον καθρέφτη και προσμένουν να λικνίσουν
τ’ αβρά όνειρά τους.
Μες στις μεγάλες πολιτείες οι άνθρωποι αγαπούν
ορμητικά και πεθαίνουν
Τρέχουν, τα λόγια τους βγαίνουν πρόωρα, οι καρ-
διές τους σφυροκοπούν σαν το μέταλλο
Μες στα πολύβοα λιμάνια κατέβηκα και γέμισα το
στήθος μου ομίχλη στις αποβάθρες που δε θέ-
λουν να γεράσουν
Κατέβηκα να σου φέρω την αγάπη που τόσο σου
ζήτησα και τη γυρεύω με λαχτάρα
Στα σκοτεινά πλοία που ρίχνουν την άγκυρα φορ-
τωμένα πελαγίσιες εικόνες και κάρβουνο
Στις χαμηλές κάμαρες των πανύψηλων οικοδομών
που κρατούν τη φωτιά και το μυστήριο
Και τα ρολόγια χτυπούν ρυθμικά δεν έχω καιρό.....
Απόσπασμα Μ. Αναγνωστάκης «Το καινούργιο Τραγούδι» (Εποχές, Θεσσαλονίκη 1945)
αφορά ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
4 σχόλια:
Μανόλης Αναγνωστάκης, τόσο μα τόσο αγαπημένος!
Ωστόσο, Meniek, όχι δεν ήμαστε λίγοι στο Σύνταγμα, ούτε "λίγοι". Ήταν μόνο αλλιώτικη αυτή η διαδήλωση, ξένισε πολλούς γιατί δεν είχε πολλά "λάβαρα", πολλά συνθήματα, πολλά "μαρς", πολλά πολιτικά ξεκατινιάσματα σε πηγαδάκια.
Είχε όμως ήρεμο δυναμισμό, είχε χιούμορ, είχε ευπρέπεια (μόνο να έβλεπες πώς πρόσεχαν οι περισσότεροι τα σκουπίδια τους).
Δεν τα βλέπω ιδιανικά, εγώ που έχω απογοητευτεί και κάνει πίσω προ πολλού. Και σίγουρα δεν θα σημαίνει πολλά, αν οι μισοί έστω από όσους ήμαστε εκεί δεν πιστούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω στο μέλλον (το λέω για να το ακούω).Αλλά, ήταν μια αρχή για να γίνει η διαφορά. Θέλω να νομίζω...
:))
Οταν μιλάει ο Αναγνωστάκης, εμείς σιωπούμε και χωνόμαστε με το μυαλό και την καρδιά να τον ρουφήξουμε...
Θα συμφωνήσω με τη just me, κυρίως στο ότι ήταν μια αρχή, μια άλλη συγκέντρωση!!!! Αντε και στο Μάη του 2008!
Έχετε δίκιο, κι εσύ και ο Αναγνωστάκης, όμως δείξε λίγη περισσότερη κατανόηση στην κούραση. Πες ότι απλώς έγινε κάτι καινούργιο, που δεν ήταν μεν σπουδαίο αλλά ούτε και ασήμαντο. Την επόμενη φορά θα ζωντανέψουν περισσότεροι.
Η παλιά μου δουλειά ήταν να ξεκουράζω κουρασμένους ανθρώπους. Ξέρω πολύ καλά πόσο βαρύ κι ασήκωτο παλτό μπορεί να γίνει η κούραση.
Ελπίζω, ειλικρινά, να έχετε εσείς δίκιο κι όχι έγω (ο Αναγνωστάκης είναι σίγουρο ότι έχει δεν το συζητώ...)
Δημοσίευση σχολίου