Derrida, κειμενικότητα και blogs

Έχει νόημα η ερώτηση, ποιο είναι τέλος πάντων αυτό το εντός του κειμένου το “dans le texte” του Derrida σ’ ένα blog? Τι είναι σημαντικότερο στο blog? η γραμματολογία, του κειμένου ή οι εκπηγάζουσες από την κειμενικότητα βαθύτερες ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις?
Η ανά-γνωση θέτει το blog υπό ερμηνεία, αποκαλύπτοντας έτσι, τη λειτουργία της γραφής στη διάσπαση και επανασύνθεση του νοήματος. Υπάρχει μια ανταπόκριση του κειμένου στην «προσδιορισμένη κωδικοποιημένη προσδοκία, σ’ ένα μάτι κι ένα αυτί που το προσλαμβάνουν και το υπαγορεύουν, κατά κάποιον τρόπο, και το προσανατολίζουν». Παράλληλα, σε μια κυκλικά ανατροφοδοτούμενη σχέση, το κείμενο «σχεδιάζει τη δομή και τη φυσιολογία του ματιού» μερικές φορές «εφευρίσκει τον προορισμό του» (Derrida: Συνομιλίες, εκδ. Πλέθρον).
Αυτή η χιαστί σχέση των λόγων, αντιπροσωπευτική της αποδομητικής λογικής, παίζει με την ένταση των νοημάτων καθώς το ένα υπεισέρχεται στο άλλο, αμφισβητώντας κάθε ιεραρχική τους δόμηση, δημιουργώντας μια ακαταστασία (désordre) σε συνεχή διαδικασία ταξινόμησης. Η χιαστή αυτή σχέση, όπου, παραφράζοντας τον Brook Thomas (The New Historicism and Other Old-Fashioned Topics εκδ. Princeton University),… η φιλοσοφικότητα του κειμένου και η κειμενικότητα της φιλοσοφίας πιστοποιούν ότι το κείμενο είναι φιλοσοφία και η φιλοσοφία κείμενο, έχει την τάση να μετατρέπεται από σχέση διαφορετικότητας σε σχέση ταυτότητας. Κι έτσι για άλλη μια φορά ανακύπτει ερώτημα: Αυτή η αντικατάσταση της διαφορετικότητας με ταυτότητα,(όχι ότι κάτι τέτοιο προκύπτει άμεσα από τα κείμενα του Derrida, αλλά ποιος θα μας μαλώσει εδώ που βρήκαμε καταφύγιο?) λόγω της δήλωσης ότι όλα μπορούν να αναχθούν σε κείμενο – “il n’ y a pas de hors texte” (λέει ο σοφός παππούς, Derrida) μήπως οδηγεί σε ένα ιμπεριαλισμό της επιστήμης (discipline), μεταμφιεσμένο σε διεπιστημονικότητα (inter-disciplinarity)?
Ωστόσο, σε κάθε χιασμό (από τις πιο όμορφες και ποιητικές δομήσεις του λόγου) ενυπάρχει μια γραμμή διαφυγής, εκτός ίσως από το ποίημα “An Irish airman foresees his death”του Yeats (για να στρέψουμε το βλέμμα και δυτικότερα) οπού η α-δυνατότητα ταξινόμησης άρα και ανεύρεσης αυτής της γραμμής διαφυγής, έχει ως αποτέλεσμα το τραγικό τέλος....