...Είναι πολλά τα τεστ Μαριέττα.....

Από τότε που η Ν. πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό την πηγαίνω εγώ, στο σχολείο. Η καθημερινή διαδρομή, είναι και μια αφορμή για αστείους διαλόγους, σχόλια και εκμυστηρεύσεις . Κοντεύουν δυο εβδομάδες τώρα (και έχουμε άλλες δυο μπροστά μας, αλίμονο) που η καθημερινή μας διαδρομή έχει αλλάξει (όπως αλλάζει τα τελευταία δυο χρόνια) υφή, καθώς ο τελικός προορισμός, δεν είναι το σχολείο. Είναι ένα ίδρυμα-τέρας, ένας θεσμός-δικαστής, ένας οργανισμός-κριτής. Αφήνω ένα μαραμένο δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι, μπροστά σε μια τεράστια πύλη, περιτριγυρισμένο από εκατοντάδες παρόμοια μαραμένα, αγχωμένα και δυστυχή πιτσιρίκια στην πρώτη τους εφηβεία, φορτωμένα μισοσχισμένα βιβλία (καθώς στο βιβλίο επιτρέπεται να παραμείνουν μόνο οι σελίδες της εξεταστέας ύλης) και σημειώσεις (καθώς τα προαναφερόμενα βιβλία είναι δυσνόητα και κακογραμμένα), τετράδια, χάρακες και γόμες, άγχος και ριβοσώματα, συσκευές Golgi, υποτακτικές συντάξεις, δεύτερους αορίστους, ημισφαίρια του Μαγδεμβούργου, Ελένες, Ιφιγένειες, διανύσματα και οργανικές ενώσεις. Μια γνώση συσσωρευμένη στο κεφαλάκι τους όχι για την καλλιέργεια της σχέσης με τη γνώση αλλά ως απόδειξη της ικανότητας και της αποτελεσματικότητάς τους. Μια γνώση η κατοχή της οποίας δεν ερμηνεύεται ως συμπλήρωμα και ανάπτυγμα της καθημερινής γνώσης αλλά ως μέτρο αξιολόγησής τους, ως κώδικας διαχωρισμού τους.
Και έρχομαι, η εκπαιδευτικός, να ρωτήσω: Αυτό είναι η εκπαίδευση? Μια αέναη διαδικασία αξιολόγησης που δρα ως διαιρετική πρακτική?
Αυτό είναι το σχολείο? Ένα σε διαρκή λειτουργία εξεταστικό κέντρο στο οποίο η αξιολόγηση αποτελεί τον κυρίαρχο μηχανισμό μέσω του οποίου αναπαράγονται και νομιμοποιούνται οι ταξικές ανισότητες? Αυτή είναι η μάθηση? Η διαρκής απόδειξη κατοχής ενός απαιτούμενου από το εκπαιδευτικό σύστημα πολιτισμικού κεφαλαίου που αποδίδεται αποκλειστικά ή πρωταρχικά στις ικανότητες του ατόμου, παραλείποντας την επίδραση των κοινωνικών ή οικονομικών, έμφυλων ή φυλετικών ανισοτήτων, έτσι ώστε αυτές να παγιώνονται, να νομιμοποιούνται άρα και να αναπαράγονται? (Ας μην ξεχνάμε ότι, αν ανατρέξουμε στον σοφό μελετητηή της εκπαίδευσης Bourdieu θα δούμε ότι, το σύστημα της εκπαίδευσης, δρα ως (υποθετικά) μονωμένος (από εξωτερικές κοινωνικές, πολιτισμικές ή οικονομικές επιρροές) αλλά και ουδέτερος (πολιτικά και ιδεολογικά) χώρος, που επιτρέπει την υλοποίηση της κοινωνικής ιεράρχησης μεταμφιεσμένης έτσι, ώστε να περνά απαρατήρητη).
Αυτή είναι η εκπαιδευτική πολιτική? Όλο και πιο κωδικοποιημένες πρακτικές αξιολόγησης και δοκιμασίες εξετάσεων, ώστε όλοι οι συμμετέχοντες στην εκπαιδευτική διαδικασία από τον ερευνητή, τον σχεδιαστή τον εκπαιδευτικό, τον μαθητή ακόμη και τον γονιό να εισέλθουν σε, και εν τέλει να αποδεχθούν ως φυσική, μια λογική δημόσιας λογοδοσίας? Αυτός είναι ο στόχος της υποχρεωτικής (και όχι μόνο) εκπαίδευσης? Μέσα από συνεχείς αξιολογητικές κρίσεις να ενσωματώσουν τα παιδάκια μας (τα βλασταράκια μας, το (δυστυχώς υποθηκευμένο) μέλλον αυτού του κόσμου), σύμφωνα με τον Shilling, τόσο επιτελεστικτούς κώδικες (performance codes) (αυθεντία, ιεραρχία, πειθαρχία, και ρυθμιστική τάξη πραγμάτων) όσο και κώδικες βελτιστοποίησης (perfection codes) (αυτονομία, ατομική υπευθυνότητα, επιτήρηση και έλεγχο), που αποσκοπούν στην κυριάρχηση πάνω στον/στην εκπαιδευόμενο/η και μελλοντικό πολίτη.
Αυτός είναι ο στόχος του σχολείου? Μέσα από την αξιολόγηση χωροθετικά περιορισμένων παιδιών (καρφωμένα, ακίνητα για ώρες σε στενά θρανία, σε μια αφύσικη για το ανθρώπινο σώμα στάση),με αμοιβές και ιεραρχική αναβάθμιση για τους συνεπείς και πειθαρχικές ποινές, επιτήρηση και υποβάθμιση για τους ασυνεπείς να επιδιώκει την νομιμοποίηση της, σύμφωνα με τον Foucault, κανονικοποίησης άρα και της ομογενοποίησης του μελλοντικού κοινωνικού σώματος?